|
dfklsjdjksdhgk |
wierzby głowiaste swoimi ramionami dotykają nieba wzdłuż brzegu szuwary brodate trzciny szeleszczą w zamyśleniu sięgam korzeni jestem stąd 
oddalona przestrzenią mglistym wspomnieniem wyłania się wołam - cisza wyciągam ręce - pustka i tylko wieczność przed nami
próbuję wpasować się w garnitur nowych czasów niby markowy ,a niezbyt dobrze leży krojony inną miarą niedopasowany, trochę na wyrost nie wspomnę o cenie nie są łatwe te przymiarki
Popatrz jestem taka jak dawniej choć czas nie traci ani chwili a wiatr za drzwiami ciszą kołysze w kołowrocie codzienności zdarzeń splot, zamyślona dal pragnienia gorące tak jak przed laty w tanecznym rytmie powiew lekkości Powiedz tak trudno dotrzymać kroku
przyglądam się chwilom które odchodzą idą pięknym korowodem szczęśliwe podają dłoń zagubionym trzymają mocno radosne ocierają łzy smutkom zostaje w tyle zmęczenie odpoczywa chwilę nawet cierpienie ma pogodną twarz spełnienie - macha ręką na pożegnanie
Odjeżdżasz pośpiesznym dziś brak ci uśmiechu gdy niespokojnie wodzisz wzrokiem znów dudni wiatr szarpie zaciemniając niebo podróż nie w porę będzie dobrze powtarzasz spoglądając w dal za oknem drzewa skąpane deszczem chwytają promyk wyglądający zza chmury i cicho szumią nadzieją.
Idę drogą ku gwiazdom potykam się upadam wstaję jeszcze nie teraz jutro będę tam
wierzby płaczące puste okno świat znieruchomiał Wiersz ukazał się w tomiku "21.37" wydanym przez
Polskie Radio Lublin po odejściu Jana Pawła II
choć noc opuściła kotarę i światło zgasło z okna blask bije nie lękajcie się - słyszę w milczeniu z krzyżem w ramionach wyruszam w drogę niech się stanie wola Twoja Wiersz ukazał się w tomiku "21.37" wydanym przez
Polskie Radio Lublin po odejściu Jana Pawła II
czujni, skupieni skazani na słuch i dotyk przemierzają kolejne wieczory powoli krok za krokiem gdy życie melodią wypełnia ich zmysły kształtami dotyk wzbogaca wpatrzeni w bezkres czują zapach świata stukaniem rytmicznym drogę znaczą.
W ciszy granitów i marmurów jedlina zapachem otula mogiły światełka migocą ogień wieczny płonie lśniące chryzantemy pochylają głowy I tylko myśli stoją w zadumie gdy patrząc w zastygłe fotografie składam pacierze
białą szatę, symbol czystości na siebie wkłada kaganek nadziei w ręku trzyma balansuje na cienkie linie miedzy życiem, a śmiercią koi ból, łagodzi cierpienie odprowadza do nieba bram
pionki w cieniu figury zmieniają pola (niektóre urlopowane) król broni pozycji patrzę w okno coraz rzadziej otwieram niebo pochmurnieje zmierzch zbliża się kolejna tura
mgielne obłoki rozlewają się po ziemi i choć deszcz zrasza gęstnieją zapachem coś mrowi coś chwyta za gardło głos syren tnie poranną ciszę okno za oknem zamyka się wstrzymuję oddech
przy torach topole nagimi ramionami dotykają nieba gdy zabroniono im żyć stały się numerami milkły opadając z liści
gdy idę parkiem w złotej jesieni otulona wspomnieniem lata promień słoneczny znaczy mi drogę wiatr liście we włosy wplata w barwach jesieni odnaleźć siebie nadać swym zmysłom ich dawny smak z babiego lata utkać nadzieję i poszybować latawcem lat
uśmiecha się do nas kolorem kwiatów ciepłym promieniem na złotej plaży miedzy górami rozwiesza błękit i wabi szumem muszli bursztynu blaskiem szeptem strumienia i śpiewem ptaka zmrużonym oczom śle pocałunki zapach chleba w kłosy wplata
owiana tajemnicą na krawędzi nocy przysiada po zakamarkach duszy błąka się niepokoi z powiek sen spędza a gdy usypiasz czyha w ukryciu
lecą krzyczą drażnią swą treścią rozgardiasz w umyśle chaos zachęta uwikłanie świat ułudy w drapieżnej reklamie
 |
|
