|
dfklsjdjksdhgk |
"Wśród gajów brzóz, bagien i łąk
nad rzeką siwą pośród wierzb gdzie mgły jak mróz ścielą się w krąg ściele się nadbużański zmierzch wśród gajów tam gdzie bagien toń szuwarów łan, kaczeńców złoty kwiat gdzie białych nenufarów woń tam mój ojczysty dom z przed lat " Tak przed laty pisał Stryj Władysław. Wracam pamięcią do spotkań ze Stryjem. lipcowa noc1996 roku - ta okazała się być naszą ostatnią nocą poezji i wspomnień. Świtało gdy pod jednym z wierszy Stryj napisał "oddaję Ci mój żywot przeszłości". Dziś zrozumiałam, że czerpię z zasobów rodzinnych wypełnionych cudownymi dźwiękami, poezji i muzyki. W muzyce zatracał się mój Ojciec, gdy brał do ręki swoje skrzypce poruszał najczulsze struny. 
Kwiaty różane jak krwawe rany
okalają rabatą twój dom kochany róże czerwone miłości sploty wzbudzają radość twojej tęsknoty Róże czerwone płomienne złociste wgłębiają się w serce twoje stęsknione rozkołysane, jak ranek srebrzysty kochane. Róże, róże czerwone A kiedy jesień zajrzy w twą duszę i serce przygaśnie jak zżółkły liść wspomnij właśnie czerwoną różę gdyż i jesienią może przyjść 
Słyszysz, szept jesieni nad twoją głową
gdy stąpasz ulicą cichym wieczorem to moje westchnienia, to moje słowa u stóp twych ścielą się w kolorach Choć kwiaty wiosenne przekwitły i znikły i lato odeszło jak wróżka z bajki, a ty jak pieśń porannej rybitwy wpinasz mi w duszę niezapominajki Spójrz, ileż zadumy i wdzięku się mieni w kiściach grona jesiennego wina może w nim miłość, może wspomnienia powracają w jesiennej żywota godzinie.
Jest w mojej głębi morze samotności,
a jeden żagiel twojego uśmiechu w porę ratunek zbawienia przynosi sezamem niebios na mą pociechę. Wybawieniem moim- dłoń Twoja zwie się kiedy niedoli huragan dmie srogi wymawiam twe imię, które niesie radość wytchnienia żywota mej drogi. Pragnę aby choć jedno słowo przysiadło na Twym promiennym licu jak dziewica z uniesioną głową patrzeć tak w nieskończoność na klęczkach, w twe boskie oblicze ludzkim sercem zwyczajnym najprostszym.
Do Rodzinnego Wierszowania zaprosiłam siostrzenicę mojego męża Violetkę. Od kilkunastu lat pisze głównie o miłości. Mieszka w Miastku. Oto niektóre wiersze Violetki Pinewskiej
Ja- " syrena"
W podwodnej otchłani pływam Między rubinowym szlakiem dna Ocieram się o kamień Gubiąc cekinową łuskę Złączoną w pół nagiej figury ciała Kobiety i ryby Między algami sukien Ubieram wody W balonikach białej piany zamykam Swe bramy Rytmicznym ruchem płetwy W wir przemieniam Fale dna Zatapiam Wszystkie okręty
Wczoraj byłam białą mgłą,
unoszącą się nad bagnami, która kona wśród ludzi. Dzisiaj jestem aniołem na białym rumaku, który zna miłość. Jutro będę krzyżem boleści, który wszystko wytrzyma.
Usłyszcie wszyscy moje wołanie
w poszumie wodospadu zlewającego się ze sklepieniem nieba zanurzcie mnie w ornamencie zieleni w zimnym przebudzeniu krystalicznej kropli okryjcie mnie miłosnym tęczowym płaszczem pokoju i szczęścia namaśćcie olejkiem pachnących ziół nauczcie mnie kochać wszystko co piękne bym mogła przytulić się do drzewa i liści jak ołtarz w oknie na kolorowym łonie i żebym mogła włożyć swoje serce w ten obraz i krzyczeć że jest rajem ziemskiego życia.
 |
|
